کوچه های مهربانی را آذین ببندیم

صدای بندر- محمد مظفری: مهربانی این گم شده جامعه به اصطلاح مدرن امروز ما این روزها بر روی دیوارهای شهرها به دست جوانان خوش ذوق و با سلیقه و مهربان نقش بسته است. دیواری که تا پیش از این نشانه و نماد جدایی آدم ها از هم بوده حالا با نگاه مهربان جوانانی خوش ذوق، عاملی شده برای نزدیکی آدم ها به هم،دیوارهایی که قرار است دلهایمان را بیشتر به هم نزدیک کند؛ دیواری که فقیر و غنی را به هم می رساند، دیواری که دارا و ندار را یکرنگ و یکدل می خواهد.دیوارهای بتنی که می تواند دیوارهای خود ساخته ای که دلهایمان از هم جدا نموده را ازمیان بردارد.
این روزها در استان بوشهر هم مثل خیلی شهرهایی ایران تب برپایی دیوارمهربانی بالا گرفته و جوانان مهربان دل، با نگاه یاری رسانی، دیوارهای شهرهایشان را منقش به رنگ مهربانی کرده اند. آنها لباسهایی که در خانه نیاز ندارند را بر روی چوب لباسی و گیره هایی که بر دیوراهای خوش رنگ شهرشان نصب شده می گذارند تا اگر کسی نیاز داشته باشد از این لباس ها استفاده کند. واز همشهریانشان هم می خواهند تا اگر لباسی در خانه دارند که مورد استفاده نداردبر چوب لباسی دیوار مهربانی آویزان کنند. شعارشان هم این است( نیاز نداری بیار، نیاز داری ببر)
دیوار مهربانی اما با تمام ویژگی های خوبی که دارد انگار نوع اجرایش خیلی به فرهنگ و منش ایرانی و اسلامی ما نمی خورد. انگار مال ما نیست. بیشتر به خیریه های غربی و اروپایی می ماند و بیشتر شبیه کاری است که در کشورهای اروپایی و… انجام می شود.
اینکه ما وسایل قابل استفاده خود را جایی جمع می کنیم تا بقیه استفاده کنند خیلی خوب است و همینکه آن را به تماشا می گذاریم هم خودش یک تبلیغ برای کار نیک است؛ ولی اینکه از نیازمندان بخواهیم برای استفاده از وسایل جمع شده در همان جا بیایند و دراماکن عمومی وسایل مورد نظرشان را بردارند این خیلی نمی تواند به شناخت نیازمندان واقعی کمک کند. یقینا بسیار خانواده های نیازمند و افراد محتاجی که به علت حفظ آبرو حاضر نسیتند در این اماکن حضور پیدا کنند.
دیوار مهربانی طرح بسیار خوبی است که بنظر می رسد برای بهره برداری بهتر ازآن باید ایرانی تر شود؛ اینکه ما در یک زمان مشخص و در یک مکان عمومی از مردم می خواهیم که وسایل قابل استفاده ولی اضافه بر احتیاجشان را جمع کنند تا به افراد محتاج داده شود بسیار خوب است و اینکار می تواند در کنار دیوارهایی که از قبل جانمایی شده انجام شود و اتفاقا می تواند با حضور افراد خیر و دیگر علاقمندان در محل نیز انجام شود؛ وحتی وسایل جمع آوری شده نیز می تواند فراتر از لباس و پوشاک باشد،مثل مواد غذایی را که نیاز اکثر نیازمندان امروز جامعه هست؛ ولی پیشنهاد نگارنده این است که اجرای قسمت دوم طرح را بهتر است دور از چشم عموم و در خفا و در کوچه های شهر وبا شناسایی افراد نیازمند انجام شود. یعنی اینکه بعد از جمع آوری وسایل افراد نیازمند هر محل توسط بانیان دیوار مهربانی مشخص و این کالاها با هماهنگی خانواده در اختیار آنها قرار بگیرد و یا طرحی شبیه این.
یقینا اجرای این طرح که سیره و روش بزرگان دینی ما از جمله مولای متقیان حضرت علی ابن ابیطالب(ع) نیز بوده می تواند ضمن شناخت نیازمندان واقعی هر شهر تبدیل به سنت حسنه ای شود که تا همیشه باقیات و صالحات برگزار کنندگان آن باشد.
پس بیاییم تا کوچه های مهربانی شهرمان را شبانه آذین ببندیم